Nasz świat Mortem

Nar

- Znów się zaczerwienił i podrapał po karku.
- Erm... Tak, pani... - Spojrzał jej prosto w oczy. Wóz albo przewóz. Albo poprawi swój los, albo całkiem zniszczy i będzie ją kochał siedząc w lampie...

Nar

Spojrzał na nią zdziwiony. To co powiedziała było dosć... dziwne.
- Jesteśmy takimi samymi istotami jak wszystkie inne. Mamy te same uczucie. - Powiedział spokojnie.
- Kto Ci, pani coś takiego powiedział.

Nar

Zdziwił się jej reakcją, ale także ją objął.
- Może i coś takiego mówiłem, ale nie pamiętam. - Powiedział ciepło.
- I chyba raczej są, pani. - Dodał.

Nar

Ulżyło mu. I to tak całkiem. Wciąż tulił ją mocno, ale kontrolował temperaturę, aby jej nie oparzyć.
- Wybacz też to co zrobiłem Candzie.

Nar

- Spokojnie, pani. - Powiedział ciepłym tonem.Chciał ją podbudować i dodać jej sił. Chciał aby przestała rozpamiętywać tamtych wydarzeń i zaczęła myśleć o teraz i o przyszłości.
- Nie myśl o niej. Poza tym ja jestem przy Tobie, pani. - Wciąż pewnie obejmował ją pewnie swoimi ramionami. Miał nadzieje dać jej swoje ciepło. Chciał także wiedzieć, co ona planuje teraz zrobić
- Co chcesz teraz zrobić, pani? - zapytał miłym gosem.

Nar

Podszedł do niej leżącej. Chciał jej pomóc i miał już pewne pomysły jak to zrobić. Odgarnął jej dłonią włosy z twarzy.
- Pozwól mi wziąć trochę pieniędzy, pani. Pójdę do miasta i popytam o co tylko się da. Dowiem się gdzie jesteśmy i jak stąd można się wydostać. - Powiedział spoglądając w jej oczy. Nie miał pojęcia gdzie pytać, ale wiedział, że mu się uda. - Za kilka godzin wrócę.

Nar

Kiedy go pocałowała przyciągnął ją do siebie i przytulił.
- Tak wiem, pani. - Puścił ją i odwrócił się. - Coś dla siebie znajdę. Może wezmę od tych męzczyzn co z nami są. - Po drodze sięgnął po pieniądze z jej torby i w drzwiach powiedział jeszcze:
- Niedługo wrócę. - Poszedł do pookju męzczyzn i jeden z nich miał płaszcz, który wziął ifryt. Potem wyszedł z karczmy i ruszył w stronę(jak mu się wydawało) centrum. Po jakimś czasie znalazł się w jeszcze bardziej zatłoczonym miejscu. Tom podszedł do jednego ze straganów.
- Przepraszam pana. - Powiedział do sprzedawcy. - Wie pan jak to jest, kiedy się upije na statku? - Zdziwiony mężczyzna pokiwał jednak trochę głową. - W takim razie powie mi pan, gdzie jesteśmy? - Ten ze zrozumieniem ponownie pokiwał głową i powiedział jedno słowo:
- Torkon. - Usłyszał ifryt, nie wiedząc jednak kompletnie gdzie to się znajduje. Położył na ladzie jednak kilka drobnych monet i oddalił się. Było już całkiem ciemno, kiedy wrócił do pokoju.

[]b]Nar[/b]

Od razu zrzucił z siebie niewygodny płaszcz.
- Jesteśmy w Torkonie. - Powiedział przygnębiony. - Wiatry oddaliły nas o jakieś kilka tysięcy mil od Shellagodonii. - Podszedł do łóżka. - I nie zbyt mamy jak tam teraz dotrzeć. Jednak mam też dobre wieści. - Usiadł na łóżku.
- Za trzy dni będą wyprzedawać majątek jednego z tutejszych szlachciców. Zbankrutował i ma do sprzedania kilka rezydencji z otaczającymi je polami.